ΦΡΑΓΚΙΟΣ ΜΑΣΤΡΑΧΑΣ
Από τη Γέργερη και συγκεκριμένα από τα Μαστραχιανά καταγόταν ο οπλαρχηγός Φραγκιός Μαστραχάς , ο επονομαζόμενος και «σταυραετός του Ρούβα», ο οποίος διακρίθηκε στην Επανάσταση του 1866 ως υπαρχηγός στις τρεις επαρχίες της Μεσαράς και βρήκε τραγικό θάνατο το 1867 στο Γοργολαΐνη, όπου βρίσκεται σήμερα η προτομή και ο τάφος του.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΕΧΑΚΗΣ
Στο δάσος του Ρούβα γεννήθηκε ο στρατηγός Γεώργιος Κατεχάκης ή «καπετάν Ρούβας». Αυτός έδρασε εναντίον των κομιτατζίδων στη Μακεδονία. Στο δάσος αυτό πέρασαν το χειμώνα του 1867 τα γυναικόπαιδα της Μεσαράς σε αφάνταστες συνθήκες στερήσεων.
ΣΗΦΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ
Γεννήθηκε την 1η Νοεμβρίου 1975 στην Αθήνα. Γιος του Στέφανου και της Μαρίας, γεννήθηκε κι έζησε στη Γέργερη και στο Ηράκλειο. Το 1993 αποφοίτησε από το Καπετανάκειο σχολείο και σε ηλικία 18 ετών εισήχθη από τους πρώτους στη Σχολή Ικάρων, όπου αποφοίτησε ως Αρχηγός της Σχολής.
Τον Οκτώβριο του 1997 τοποθετήθηκε στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος στην Καλαμάτα, για προκεχωρημένη εκπαίδευση στα αεροσκάφη Τ-2 και τον Φεβρουάριο 1999 στο Σμήνος Μετεκπαίδευσης των Α-7 στην 115 Πτέρυγα Μάχης.
Μετά το πέρας της εκπαίδευσης επάνδρωσε την 340 Μοίρα Βομβαρδισμού μέχρι τον Ιούλιο 2001, οπότε μετατέθηκε στην 111 Πτέρυγα Μάχης στη Νέα Αγχίαλο, για εκπαίδευση στα αεροσκάφη F-16.
Από τον Οκτώβριο 2002 μέχρι τον Οκτώβριο 2003 υπηρέτησε στην 347 Μοίρα και στη συνέχεια επανήλθε στην 115 Πτέρυγα Μάχης και στην 340 Μοίρα, με την έλευση των νέων αεροσκαφών F-16 Block 52 plus, όπου και υπηρετούσε μέχρι την ημέρα του ατυχήματος.
Μετά από την επιτυχή του εκπαίδευση στα Α7 και έπειτα στα F-16, διακρίθηκε τόσο για την εργατικότητά του, όσο και για την αρτιότητα του χαρακτήρα του, επελέγη δε από την υπηρεσία του και ως εκπαιδευτής καθώς η μεταδοτικότητα ήταν άλλο ένα χάρισμα που τον χαρακτήριζε.
Εκπροσωπούσε πάντα επάξια τη χώρα, λαμβάνοντας μέρος σε πάρα πολλές αποστολές, εντός κι εκτός Ελλάδας.
Σκοτώθηκε στις 26 Αυγούστου του 2010, σε αεροπορικό ατύχημα που συνέβη κατά τη διάρκεια διατεταγμένης πτήσεως, επιβαίνοντας στο υπ’ αριθμ. 604 διθέσιο F-16D, το οποίο αφίχθη στην Ελλάδα την 19 Ιουνίου 2003 και είχε συμπληρώσει 1.130 περίπου ώρες πτήσεως.
Κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής άσκησης στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, δυτικά της νήσου Χρυσή, συγκρούστηκε στον αέρα με ένα μονοθέσιο F-16C που συμμετείχε στην άσκηση, στο οποίο επέβαινε ο Σγος (Ι) Αναστάσιος Μπαλατσούκας. Μετά τη σύγκρουση, ο Σμγος (Ι) Ιωσήφ Αναστασάκης μεταφέρετε και νοσηλεύεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου με πολύ βαριά τραύματα και μετά από ηρωική αλλά άνιση μάχη, αφήνει την τελευταία του πνοή.
Ήταν έγγαμος πατέρας δύο τέκων.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ
Ηταν το 1962 όταν ο Αντώνης Περιστέρης εγκατέλλειπε την Κρήτη για να εγκατασταθεί, οικογενειακά, μόνιμα στην Αθήνα. Καταξιωμένος, ήδη λυράρης ο Αντώνης Περιστέρης ήταν από τους πρώτους πού έπαιξαν και διέδωσαν την κρητική μουσική στην Αθήνα παίζοντας στα πιό γνωστά, τότε κρητικά μαγαζιά της πρωτεύουσας.
Ταυτόχρονα είχε συνεργασίες με γνωστά συγκροτήματα της εποχής όπως το Λύκειο Ελληνίδων, τα συγκροτήματα Δημόγλου, τη Δώρα Στράτου κλπ.
Ομως, κρυφός του πόθος ήταν να δημιουργήσει ενα κρητικό στέκι όπως εκείνος το φαντάζονταν πως πρέπει να είναι. Καθαρά ΚΡΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ. Η πρώτη του απόπειρα είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το ΜΗΤΑΤΟ, ένα μικρό μαγαζί με κρητικά προιόντα που γρήγορα έγινε τόπος συνάντησης των Γεριανών και όχι μόνο, της Αθήνας. Το μεγάλο όμως,όνειρο του Αντώνη Περιστέρη έγινε πραγματικότητα το Νοέμβρη του 1974 χρονιά κατά την οποία
εγκαινίασε ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ, το κρητικό κέντρο διασκέδασης που έμελε να γίνει Ο ΝΑΟΣ της κρητικής παράδοσης στην Αθήνα.
Οσα και να πει κανένας για αυτό το μαγαζί θα είναι λίγα...
Τι να προτοθυμηθούμε; Τα ατελείωτα γλέντια με τη λύρα του Αντώνη πρώτα και αργότερα του Μανώλη, τα παραδοσιακά πιάτα της κυρίας Μαρίας, τις Πέμπτες με το ΚΕΛΑΡΙΚΟ? Τελειωμό δεν έχουν οι όμορφες αναμνήσεις από το ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΔΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ.
Για τους νεώτερους να θυμίσουμε ότι το ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΔΩΝ είχε τις ιδιαιτερότητές του σε σχέση με τα αλλα κρητικά κεντρα διασκέδασης.
Μια από αυτές ήταν ότι δεν άλλαζε κάθε εβδομάδα συγκρότημα. Για παράδειγμα οι λαουτιέρηδες που κατά καιρούς έπαιξαν με τον Αντώνη και τον Μανώλη στο Κάστρο έμεναν όσα χρόνια ήθελαν στο μαγαζί και μόνοι τους, πάντα,
αποφάσιζαν πότε θα αποχωρήσουν. Με τον τρόπο αυτό υπήρχε πάντα ένα "δέσιμο" ανάμεσα στους πελάτες και τους καλλιτέχνες που δεν συναντούσε κανείς στα άλλα κρητικά μαγαζιά της Αθήνας. Αυτός, ίσως, να είναι και ο
κυριώτερος από τους λόγους που το ΚΑΣΤΡΟ είχε πάντα σταθερή και καλή πελατεία που εμπιστεύονταν τους Περιστέρηδες και ήξερε γιατί πήγαινε φανατικά στο συγκεκριμένο μαγαζι.
Μιας όμως και αναφερθήκαμε στους συνεργάτες των Περιστέρηδων θα επιχειρήσω να τους απαριθμίσω όλους, από την ίδρυσή του, μέχρι την αποφράδα μέρα που ο Θεός κάλεσε τον Μανώλη να παίξει τη λύρα του στον Παραδεισο...
Καρμπαδάκης Πέτρος-Νικηφοράκης Ηλίας ήταν στο ξεκίνημα και ακολούθησαν οι:
Μιχαλης Ρουσσάκης, Ζαχάρης Φασουλάς, Βασίλης Κατσαμάς, Σαλούστρος Αντώνης, Καμπουράκης Κώστας, Δελιδάκης Στέλιος, Πυθαρούλης Βαγγέλης (στο ΚΑΣΤΡΟ "βαπτίστηκε" κρητικός καλλιτέχνης-λαουτιέρης), Σηφάκης Παύλος, Δημήτρης και Μανώλης Σκουλάς, Κουτεντάκης (κιθάρα) Μανώλης Κουμιώτης, Νταγιαντάς Γιώργης, Αποστολάκης Δημήτρης, Τσαγρής Άγγελος, Παπαδάκης Μιχάλης.
Τελευταίος συνεργάτης των Περιστέρηδων στο Κάστρο για πολλά χρόνια ήταν ο Ανδρέας Βαρβατάκης που στο τελευταίο διάστημα της αρρώστειας του Μανώλη έπαιζε με τον Γιώργο το Σκορδαλό στη λύρα και τον Λευτέρη Φραγκιουδάκη στο λαούτο.
Αφησα τελευταίο τον φίλο κατ' αρχήν και μόνιμο συνεργάτη του Μανώλη Περιστέρη, τον Στάθη Μελεούνη, που μπήκε νεαρός με την κιθάρα του στο ΚΑΣΤΡΟ, όταν απολύθηκε από το στρατό και έμεινε μέχρι το αναπάντεχο τέλος, στις 20 Δεκέμβρη του 2005, πού χάθηκε ο Μάνος.
Επτά μήνες αργότερα, 7 Ιουλίου του 2006, έσμιγαν στον Παράδεισο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ.
Στο αιώνιο ΚΑΣΤΡΟ που θα μας περιμένουν να συνεχίσουμε τα παρεάκια μας.
Αυτά τα λίγα από μένα με την επισήμανση ότι το ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΔΩΝ θα παραμείνει, όπως το γνωρίσαμε, στη μνήμη και στην καρδιά μας. Κανένα άλλο "κάστρο" δεν θα πάρει τη θέση του...